چشمان من تماشاییست

                                   هر بار اندامت

                                           آن خواهش موزون را تکرار می کند

تو را می بینم

                      با شیطنت ایستاده  گوشه ی سر نوشتم

                                                      و اندوه را گمراه می کنی

تو را آسمانی می بینم

                               که آبستن هزار خورشید است

مرا مردی بدان

                          که دستی بلند در چیدن ستاره دارد

هر روز بارها از نو آفریده می شوی

                          در من هیجان کشف سرزمین های ناشناخته ست

باید اعتراف کرد

                   زیبایی ات عدالت خدا را

                                                 انکار می کند

                                                                              تقديم به سپيد